Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν νόμιζες πως δεν κοιτούσα




ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της ζωής
για τη ζωή.

Για τη ζωή τους είσαι το μέσον κι όχι
η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου,
δεν ανήκουν σε σένα.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
όχι όμως και τις ιδέες σου,
γιατί ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δώσεις μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί
η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς,
ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις,
μην προσπαθήσεις όμως να τα κάνεις
όμοιά σου.

Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
και δεν σταματά στο χτες.

Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται
τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.

Κάνε τοξότη η σαΐτα που στα χέρια σου
κρατάς να σημαίνει χαρά.
Kahlil Gibran

ΑΝ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ….

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καυγαδίζει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχε\ αυτοεκτίμηση.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία μαθαίνει να βρίσκει
την αγάπη μέσα στον κόσμο.

R. Russel